در تابستان گذشته ما مطمئن شدیم که بهترین خودروی دهه ۸۰ میلادی خودش را برای نسخه داج هاچ‌بک در میان مدل‌های F40، ۹۵۹، GNX آماده می‌کند. این کار توسط اهالی تگزاس با ذوق و علاقه فراوان به پیروزی و موفقیت انجام شد. خودروی شبلی مدل GLH پاسخ آمریکا به فولکس‌واگن GTI بود که درواقع یک طرز فکر کلاسیک را در عصر جدید ماشینی آمریکا نشان می‌دهد. امسال در نمایشگاه SEMA، داج به عقب برگشته تا به شعار “حرکت به سمت جهنم”! بر روی مدل دارت تحقق بخشد.
فیات-کرایسلر و موپار با دقت خیلی بیشتری رو قطعات کوچک و خرده کار کرده است. جانمایی کاپوت هلکت از جنس آلومینیوم و کیت بدنه که شامل جداکننده (Splitter) جلو، پخش‌کننده (Diffuser) عقب، دامنه‌های کناری ازجمله تغییرات بوده است. در پکیج Mopar ارائه شده رینگ‌های ۱۸ اینچی با کیت ترمزهای پربازده سازگاری فراوانی دارند. در داخل خودرو صندلی‌ها با چرم Katzkin پوشش داده شده‌اند که دارای قسمت‌های شبکه شبکه‌ای قرمز رنگ است. جالب است که جای نوار قرمز رنگ زیر محیط بدنه نیز قرمز رنگ است. روکش موجود بر روی پدال، دسته دنده، پوشش کف خودرو و صفحات آب‌بندی همه از محصولات پکیج موپار تهیه شده است.
تنها قسمتی از این خودروی سیاه‌رنگ که تغییری در آن شاهد نبوده، قسمت مربوط به زنجیره انتقال توان (سیستم انتقال قدرت) است (غیر از اضافه نمودن یک جفت سری اگزوز). مدل اصلی GLH توان ۲۶ اسب بخار توان بیشتر نسبت به توان ۸۴ اسب بخاری اضافه شده مدل Omni تولید می‌کند. در سال ۱۹۸۶ هنگامی‌که کارول شبلی متوجه یک انقلاب بزرگ باوجود Omni اسپرت شد، مدل GLH به یک موتور توربوشارژ ۱۷۵ اسب بخاری مجهز شده بود. این امر باعث می‌شد تا ۰ تا ۱۰۰ این مدل از شبلی در ۶.۵ ثانیه طی شود. آمریکا در آن زمان همچنین خودرویی با چنین شتاب‌گیری تجربه نکرده بود. آخرین پکیج نصب شده در مدل دارت که تست شده است، مربوط به یک مدل اتوماتیک ۲.۴ لیتری ۲۰۱۵ است که زمان ۸.۲ ثانیه‌ای در عملکرد شتاب‌گیری ۰ تا ۱۰۰ آن ثبت کرده است. دارت موپار با سر اگزوز و کیت بدنه، بیشتر بازی با ظاهر خودرو است تا عملکرد و کارایی آن.